_edited.png)
Opiekun zastępczy w przebiegu pełnienia swojej roli przeżywa wiele pozytywnych emocji i doświadczeń, które niekiedy przeplatają się z wyzwaniami i koniecznością stawiania czoła problemom. Dlatego tak ważnym jest, by posiadał zestaw określonych cech psychologicznych, które będą predysponowały go do właściwego reagowania emocjonalnego i wychowawczego w relacji z podopiecznym, przyjmowania pożądanych postaw wychowawczych, a w efekcie zapewnienia dziecku stabilnego i przyjaznego środowiska opiekuńczo-wychowawczego.
Stabilność emocjonalna
Cecha ta umożliwia opiekunowi rozwiązywanie pojawiających się trudności w sposób konstruktywny, tj. przy zachowaniu kontroli nad emocjami i zachowaniem. Stabilny emocjonalnie dorosły będzie w stanie z cierpliwością i opanowaniem przyjmować bunt i sprzeciw ze strony dziecka, ze stanowczością i umiarem ustalać granice w procesie wychowania, a po doznanych porażkach nie ulegnie przytłoczeniu.
Umiejętność rozwiązywania problemów
Predyspozycja ta pomaga rodzicowi zastępczemu w skutecznym rozwiązywaniu problemów, co przekłada się na optymalne funkcjonowanie rodziny zastępczej i adekwatne zaspokajanie potrzeb dziecka. Operatywny dorosły dobrze przyjmie sytuację nagłą w procesie opiekuńczo-wychowawczym, efektywnie poradzi sobie z podjęciem decyzji czy znalezieniem rozwiązania, trafnie zidentyfikuje trudności podopiecznego.
Zdolność budowania więzi uczuciowych
Dorosły umiejący tworzyć satysfakcjonujące i trwałe więzi z innymi będzie stanowił właściwe oparcie dla dziecka, umiał darzyć je akceptacją i podchodzić w sposób indywidualny do jego potrzeb, co będzie sprzyjało właściwemu kształtowaniu się tożsamości podopiecznego i jego poczucia bezpieczeństwa. Dojrzały opiekun będzie wykazywał się adekwatną troską o małoletniego, tym samym wspierając rozwój jego autonomii.
Autor: Ewa Sikora - psycholog, psychoterapeuta